Alweer een nieuwe naam, alweer een nieuwe prachtstem en alweer een vrouw, die middels heel openhartige liedjes enkele hoofdstukjes uit haar leven aan de wereld openbaart. Ik besef dat dit heel kritisch klinkt, maar zo is het helemaal niet bedoeld. Emily Haden, echtgenote van medemuzikant Alex Lee , stamt uit een muziekliefhebbersgezin uit Missouri en volgde een nogal klassiek traject, dat haar van pianoles en kerkkoor naar de middelbare school en de daarbij horende zangwedstrijden, naar een rits muziekscholen leidde.

Op een dag kwam ze erachter, dat ze best wel in staat was om zelf liedjes te schrijven en tot haat leven haar naar Chicago leidde, waar ze songschrijflessen volgde en zo een uitlaatklep ontdekte voor de emoties die de ziekte van haar vader -de man overleed aan een agressieve kanker- en de struggles van sommige familieleden met alcohol- en andere verslavingen, een plaats wist te geven.

Met Steve Dawson -die van Dolly Varden- achter de knoppen, samen met echtgenoot Alex Lee, werd de ruimte gecreëerd, die nodig was om dit dozijn liedjes in een passende sfeer op te nemen en weer te geven. Daarbij komt de loepzuivere stem van Emily heel nadrukkelijk op de voorgrond, als ware zij het zusje van Alison Krauss en die stem wordt heel sober ingebed in de nergens overdadige begeleiding. Echtgenoot Alex en Emily zelf op gitaar, Dawson op één van de talloze instrumenten die hij beheerst en een enkele keer Bill Evans op mandoline of mondharmonica. Meer is er niet te horen en da’s maar goed ook, want op deze plaat draait ht om de teksten: Emily heeft verdriet en verlies te verwerken gehad en dat is de reden waarom de plaat opgedragen is aan papa Haden en broer Jonathan, twee prachtmensen, die niet langer onder ons zijn, maar kennelijk wel herinnerd moeten worden. Dit alles resulteert in een heel mooie, rustige, poëtische en goudeerlijke plaat, die uitstekend past bij de aankomende herfst- en winterseizoenen. Dit is een echte luisterplaat, waar je moet voor gaan zitten en je je aandacht nergens mag door laten afleiden.

De hele plaat verdient het in één keer beluisterd te worden, maar als ik u een paar tips mag geven: opener “Gentle Man”, “Time is a Thief” en titeltrack “The Woman I Would Be” springen er voor mij bovenuit. Wat ik wel jammer vind: de download-versie van de plaat bevat een prachtige cover van “Jolene” van Ray Lamontagne, die niet op de CD-versie staat. Dat is wellicht een kwestie van rechten, maar ik vind het jammer dat je enkel via de download kunt horen dat Emily niet alleen haar eigen liedjes mooi kan brengen, maar dat ze zich ook in een nummer als “Jolene” kan inleven. Da’s detailkritiek hoor: deze plaat zeer erg de moeite van het beluisteren, al was het maar omwille van die onbeschrijfelijk mooie stem van Emily. Nog één ding: ook het hoesontwerp is van de hand van de zangeres, die uit de grafische kunst stamt en dus vanaf nu “multi-disciplinair” genoemd mag worden.

(Dani Heyvaert)